Grensoverschrijdend

Helipad Ultra LogoGrenzen… soms overschrijd je ze, soms loop je er tegenaan, soms verleg je ze… Afgelopen weekend nam ik deel aan de Helipad Ultra vanuit Kerkrade en daarmee verlegde ik letterlijk en figuurlijk mijn grenzen door in het grensgebied van Nederland, België en Duitsland diverse malen de grens te passeren. De Helipad staat eigenlijk voor Hertog Limburg Pad en is oorspronkelijk uitgezet door het St Catharinagilde in Kerkrade. De route omlijnt grofweg het hertogdom Limburg uit de 12e eeuw. Veel wegen van dit pad zijn daadwerkelijk doorgangsroutes van de toenmalige hertogen. Er is een boekje uitgebracht door Frits Sprokel die de route in 10 etappes laat afleggen. Organisator Willem Mücher van Run Real heeft enige wijzigingen aangebracht in het parcours, zodat er meer kilometers door bossen en paden worden afgelegd en minder kilometers over asfalt en langs kerken. Het werd zo een loop op de rand van een trail met ongeveer 31% door bossen, 31% over asfalt en 38% over paden met veel wijdse uitzichten. De route is niet gepeild en je moet hem met behulp van een GPS lopen of met een kompas en A5 boekwerkje dat je bij de start meekrijgt.

Tot aan dit weekend was de langste afstand die ik ooit liep een 93 km tijdens de eerste 13 uur van een 24 uurs wedstrijd dus die 148 km was een behoorlijke uitdaging zeker omdat er ook nog ruim 2500 hoogtemeters in zitten. Als voorbereiding had ik onder andere in 1 weekend 2 wedstrijden gepland met in totaal 115 km en 3300 hoogtemeters. De Trail de la Primavera in Andenne (B), 65 km 2200m+ en de L’Elchertoise de JPP in Nobressart (B), 50 km 1100m+. Verder liep ik een paar keer 40 km of meer en de nodige kilometers als hardloopforens naar mijn werk. Dat laatste was ook een bepalende factor de laatste 2 maanden want in verband met een grote onderhoudsstop werkten we alleen maar 12 uurs diensten overdag en ’s nachts. Een drukke periode dus…

De wedstrijd ging afgelopen zaterdag om 9 uur van start maar wij waren al vanaf vrijdagavond in Kerkrade. Voor de lopers was er de mogelijkheid om te overnachten op de start en finish locatie; het gebouw van scouting Sint Willibrord. Omdat Karin en Yannick dit weekend meegingen als support crew had ik voor hen een B&B geregeld in Kerkrade. Dus nadat we onze spullen overal hadden gedropt gingen we nog even lekker stapelen in een restaurant net over de grens in Duitsland. Na afloop zette Karin me af bij de scouting en gingen zij lekker slapen bij Rene’s B&B. De rest van de avond werd er gezellig gekeuveld over ultralopen en wat ons zoal te wachten zou staan de volgende dag(en). Rond 23 uur gingen de meesten toch wel richting hun slaapzak en ook ik probeerde een beetje te slapen wat natuurlijk niet meevalt met wat snurkers op de zaal… Organisator Willem had ook nog geregeld dat we de volgende morgen konden ontbijten en na het ontbijt was het al vlug tijd voor de briefing en ging Willem nog even rond met de camera…

Bij de start heb ik gekozen voor een korte broek en hardloopshirt met korte mouwen in combinatie met sleeves. Ik liep op mijn gewone Nike Free 4.0 wegschoenen tot aan het 3e verzorgingspunt in Limbourg. Het was fris aan de start maar de voorspellingen waren goed en er stond nagenoeg geen wind. De sleeves gingen dan ook al snel weer omlaag en was het in een aangenaam tempo genieten van de omgeving. Af en toe een klein gesprekje met wat medelopers want in deze fase liepen we nog dicht bij elkaar. Na een tijdje op kop gelopen te hebben liet ik de snellere lopers voor wat het was en zocht mijn plekje op in de middenmoot en kachelde rustig door. Het was de bedoeling om Karin en Yannick een paar kilometer voor de eerste post te zien maar dat mislukte. Ik zag ze nog wel net voorbijrijden en dus bleef het bij wat zwaaien. Voor hen was het wel ideaal dat we met trackers rondliepen zodat ze steeds konden zien hoe het ging en waar ik was. De hele tocht was zo te volgen op http://helipad.legendstracking.com. Na ongeveer 25 km stond ik opeens bij de eerste post en daar waren inmiddels ook Karin en Yannick aangekomen.

Op de post was allerlei lekkers voorhanden om de energie weer aan te vullen en ook kon ik mijn eigen spullen weer bijvullen die Karin en Yannick bij zich hadden. Vanaf dit punt wilde ik ook eea gaan uittesten naast mijn gebruikelijke gels, electrolytendrank en andere voeding. Ik had in de week voor de tocht wat sportvoeding besteld bij Hammer Nutrition om te proberen. Ik was vooral benieuwd naar het product Perpetuem Ultra Endurance Fuel dat zij verkopen. Dus werd hier ook de eerste bidon met Perpetuem gemaakt. Na zo’n 20 minuten rust ging ik weer op weg. Ik zou mijn support crew pas weer zien in Limbourg bij de 3e post dus ik moest de komende 50 km zelfvoorzienend zijn, buiten dan nog hetgeen we op de 2e post konden vinden. Die 2e post lag in Aubel op ongeveer 50 km en onderweg daarheen liep ik nog steeds lekker. Net voor Aubel ligt ook nog de abdij van Val-Dieu maar helaas was er nu geen tijd om het bier dat daar gebrouwen wordt te proeven… Toevallig was er in die omgeving ook nog een hardloopwedstrijd aan de gang en wij liepen precies de tegenovergestelde richting op het parcours. In Aubel heb ik iets minder lang gezeten maar uiteraard wel de voorraad water in de waterzak weer aangevuld en mijn 2 bidons van 750 ml aan de voorkant van mijn Raidlight Olmo 14 liter rugzak voorzien van nieuwe Hammer Perpetuem en elektrolyten drank.

De volgende post zou weer ongeveer 25 km verder zijn en die moest ik wel kunnen bereiken voor de schemering had ik van te voren bedacht. Het gaat nog steeds redelijk voorspoedig en mijn planning lijkt goed uit te komen. Ik ga daar ook Karin en Yannick weer treffen evenals mijn dropbag met wat extra eten. Niet lang na het verlaten van Aubel kom ik langs een indrukwekkend monument in Henri-Chapelle: het American Cemetery and Memorial waar bijna 8000 Amerikaanse militairen liggen begraven die zijn omgekomen tijdens het Ardennenoffensief. Mijn gedachten dwalen daarna een tijdje af door het besef dat mede dankzij deze moedige kerels ik nu hier op deze plaats in alle vrijheid mijn hobby kan en mag uitoefenen. De route slingert inmiddels in zuidelijke richting door het prachtige landschap richting Limbourg. Als ik in de buurt van Limbourg kom zie ik een bericht op mijn GPSMap64s verschijnen van Karin. Ze kan niet met de auto bij CP3 komen omdat er wegen zijn afgesloten. Dat is wel even een domper want ik vrees dat mijn plan om op deze post wat langer te rusten en van kleding te wisselen hierdoor in het water gaat vallen.Ze blijkt wel op de route te staan maar dan een paar honderd meter voor de CP. Het is een flinke klim naar boven en we sjouwen de tas met kleding en extra eten mee. Het is even zoeken naar de juiste locatie maar gelukkig daar is de tent van de scouts en worden we vriendelijk ontvangen door de ambassadeur van de route. Ik complimenteer hem met de prachtige omgeving maar begin daarna snel aan de voorbereidingen voor de zware tweede helft van deze tocht.

Zoals gepland wissel ik op CP3 van kleding. De korte broek en lage sokken worden vervangen door hoge compressiekousen en een 3/4 tight zodat de benen bedekt zijn. De verwachtingen voor de komende nacht zijn dat het maar enkele graden boven nul gaat worden en zelfs grond aan de vorst is mogelijk. Ik trek daarom ook mijn warme ondershirt aan en zorg dat mijn windjack voor de pak is. Karin masseert nog even de kuiten en bovenbenen en als ik mijn bordje snert op heb wordt het wel weer tijd om op pad te gaan. Doordat ik mooi op schema loop kan ik mijn support crew nog net 1 keer ontmoeten voor ik de donkere nacht in ga. We spreken af om over ongeveer 10 km om Eupen elkaar nog even te zien. Daar zal ik dan mijn laatste voorraad kunnen aanvullen om de nacht en misschien deel van de ochtend op door te kunnen gaan. Eenmaal op gang na de post, want van bijna een uur stilzitten wordt je toch wel een beetje stijf, loop ik nog behoorlijk soepel en ik verbaas mezelf op dat moment. Het tempo blijft er lekker in voor ik weet ben ik in Eupen. Op de afgesproken plek staan Karin en Yannick klaar. Het is nu echt flink aan het schemeren en dus tijd voor de headlight en het rode knipperlicht achterop mijn rugzak.

Ik ben nu 85 km onderweg en dus al over de helft van de 148 km die we zouden gaan lopen. Dat is toch altijd weer een fijne constatering als je onderweg bent… Bij het verlaten van Eupen lopen we met een paar lopers bij elkaar maar al snel valt dit groepje weer uiteen en blijf ik over met de enige overgebleven dame op dat moment in de wedstrijd, Hannah Wielenga. We lopen vanaf dat moment een groot deel van de nacht samen op wat erg prettig is. We waren al gewaarschuwd in Limbourg dat nu echt het mentaal zware deel er aan kwam. Veel bossen, het donker, de vermoeidheid gaan steeds meer een rol spelen. Doordat we samen lopen kunnen we bij twijfel overleggen over de route en samen banjeren we zo door. Waren er in de eerste 75 km nog 3 verzorgingsposten in de tweede 75 is dat er maar 1 en die zit ongeveer halverwege op 110 km in Vaals.

Foto van Arno Lux
Foto van Arno Lux

Maar om daar te komen wachten ons nog wel wat verrassingen. Het blijkt dat er in de bossen waar we doorheen moeten wat onderhoud wordt verricht en daardoor zijn een aantal paden afgesloten of verdwenen door omgezaagde bomen en zelfs hier en daar wat linten die ons waarschuwen om vooral niet door te lopen. We moeten regelmatig opnieuw navigeren en ik merk dat Hannah sterker loopt dan ik. Ergens in die donkere bossen op weg naar het drielandenpunt in Vaals passeer ik nog een belangrijke grens voor mezelf. Ik ga voor het eerst over de 100 km heen in een loop. 🙂 Bij het binnenlopen van Vaals moet ik mijn nachtelijke medeloopster wat verder laten gaan. Ze is iets eerder dan mij bij de laatste post in Vaals. Daar treffen we ook nog de nummer 4 op dat moment in de wedstrijd: Endymion Kasanardjo die niet lang voor de Helipad Ultra ook nog de 120 van Texel heeft gelopen. Als eerste gaat Endymion weer op pad niet veel later gevolgd door Hannah die het koud krijgt van het stilzitten. Ik wens ze een goed vervolg en probeer zelf zo goed en kwaad als het gaat mijn bidons te vullen. Ik zit met 2 dekens op een stoeltje maar heb het toch behoorlijk koud. Dus niet veel later ga ook ik weer op pad. Het is inmiddels al 2:00 uur in de nacht.

Vanaf Vaals is het nog een kleine 40 km tot aan de finish in Kerkrade. Ik besef op daar dat ik ruim op tijd binnen kan komen en alhoewel de benen nu toch echt wel wat stijver aan het worden zijn lukt het om weer een op gang te komen. Ik wissel het dribbelen en stevig doorwandelen met elkaar af. Na een paar kilometer is er een nieuwe uitdaging. Het blijkt dat een pad waar we doorheen moeten is afgesloten. Naast het hek zijn wat linten gespannen maar dan kan ik wel doorheen dus besluit ik om het erop te wagen. Ik kom er snel achter waarom dat hek en die linten daar hingen. Er zitten flinke gaten in de weg en het lijkt erop dat ze leidingen aan het opgraven zijn. Opletten dus dat ik niet in zo’n gat stap maar dan opeens nog een hek en deze keer zie ik geen mogelijkheid om er omheen te gaan. Er overheen lijkt me ook geen goed plan want ik sta hier alleen en ik ben bang dat ik in de kramp schiet of dat ik er niet zonder kleerscheuren overheen ga komen. Wat nu…? Gelukkig biedt mijn Garmin GPSMap64s nu de uitkomst. Ik kan weer terug naar het begin van dit pad en dan via een kleine omweg langs een andere weg wel weer op de route komen. Ik denk dat dit in zijn geheel me wel ruim een half uur extra gekost heeft maar het leek me op dat moment wel de beste optie. Ook dat hoort erbij met dit soort tochten, anticiperen op veranderende omstandigheden en onverwachte situaties. De gang is er nu echt wel een beetje uit en het stevig doorwandelen wint het van mijn dribbelpasjes. Nog 30 kilometer te gaan en ik ben nu echt aan het aftellen…

Ergens tussen kilometer 125 en 130 begint het weer wat lichter te worden en loop ik de koude Duitse ochtend in. Ik ben moe en pak hier en daar wel ff een bankje mee om even de druk van de benen af te halen. Nu het weer licht wordt zie ik ook weer wat meer van de prachtige omgeving. We lopen door mooie parken en de ontwakende natuur die ik zo vaak zie en hoor als ik na een nachtdienst naar huis loop komt ook hier tot zijn recht.

Foto van Arno Lux
Foto van Arno Lux

We lopen in een mijnbouwgebied en Willem had in zijn briefing al gewaarschuwd voor een sadistische steenkoolberg waar we nog overheen zouden moeten. Opeens is ie daar… de Grube-Adolf… We moeten langs de zijkant, uiteraard de steile kant, omhoog en ik wurm me langs het smalle pad omhoog. Glij nog een keertje onderuit op de losse ondergrond en gelukkig staan er wat boompjes om je af en toe aan op te trekken. Eenmaal boven dan is de beloning er ook naar. Een prachtig weids uitzicht ontvouwt zich voor mijn vermoeide ogen. Vanaf het bankje kijk ik eens goed om me heen en dan moet ik toch echt weer door. Het is nog “maar” 10 km naar de finish vanaf hier. Inmiddels zie ik aan de berichten dat Karin en Yannick ook wakker zijn en een plekje hebben gezocht langs het parcours op een paar km voor de finish. Dat geeft me weer een beetje extra energie en als ik weer terugben op Nederlands grondgebied zie ik ze staan. Ik weet dat het er nu echt bijna opzit. In de laatste kilometer komt iemand van de scouting nog even meefietsen en hij verteld me dat er nog een loper op snelheid achter me loopt. Met de finish in zicht zie ik hem inderdaad hard aankomen. Het is Arno Lux en ik weet er ook nog een laatste tempo uit te halen zodat we samen als 5e aankomen bij de finish in een tijd van 25 uur 27 minuten en 33 seconden. Ik neem mijn medaille in ontvangst en besef dat het me gelukt is!! Wat een mooie belevenis was dit. Ik heb mijn eigen grenzen geslecht en ben er vele gepasseerd hier. Nog nooit liep ik zo ver en zo lang.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.