Het is weer even geleden dat ik iets heb gedaan op onze site. Samenwonen kost tijd, de verkoop van mijn huis in Rotterdam, de verbouwing van het huis in Biervliet, verhuizing en o ja het werk bleef ook doorgaan. In deze periode (we hebben het over juli tot november 2016) was het wennen aan de overgang. Voor mij en ook voor Yannick. Er was veel te doen in het huis, nieuwe school voor Yannick en het werk, wat ik nu vanuit Biervliet doe, vergde ook de nodige tijd. Mijn regio is nog altijd Rotterdam-Den Haag en dan naar beneden richting Zeeuws Vlaanderen. Aangezien de meeste ongelukken in de Randstad plaats vinden, is daar het werk. Dat klinkt raar maar als arbeidsdeskundige in letselschadezaken kies ik niet, maar is het maar net waar men mij nodig heeft.
Categorie: Sport
Berichten over sport
Grensoverschrijdend
Grenzen… soms overschrijd je ze, soms loop je er tegenaan, soms verleg je ze… Afgelopen weekend nam ik deel aan de Helipad Ultra vanuit Kerkrade en daarmee verlegde ik letterlijk en figuurlijk mijn grenzen door in het grensgebied van Nederland, België en Duitsland diverse malen de grens te passeren. De Helipad staat eigenlijk voor Hertog Limburg Pad en is oorspronkelijk uitgezet door het St Catharinagilde in Kerkrade. De route omlijnt grofweg het hertogdom Limburg uit de 12e eeuw. Veel wegen van dit pad zijn daadwerkelijk doorgangsroutes van de toenmalige hertogen. Er is een boekje uitgebracht door Frits Sprokel die de route in 10 etappes laat afleggen. Organisator Willem Mücher van Run Real heeft enige wijzigingen aangebracht in het parcours, zodat er meer kilometers door bossen en paden worden afgelegd en minder kilometers over asfalt en langs kerken. Het werd zo een loop op de rand van een trail met ongeveer 31% door bossen, 31% over asfalt en 38% over paden met veel wijdse uitzichten. De route is niet gepeild en je moet hem met behulp van een GPS lopen of met een kompas en A5 boekwerkje dat je bij de start meekrijgt.
Comfortabel
Gisteren de 80 loopkilometers per week volgelopen. Sinds deze maand loop ik elke week tussen de 70-80 km per week. Hiervoor liep ik rond de 40-50 km per week. Een behoorlijke upgrade dus. Ultra lopen is toch hele andere koek dan een marathon.
Natuurlijk heb ik reuze hulp van Mike. Als er iemand van de voorbereidingen en uitvogelen is, is hij het wel. En hij heeft kracht en duurvermogen. Nu hij lichter is en krachtoefeningen doet is hij ook sneller, veel sneller. Hij stampt rustig op 4.30 door.. Ik moet daar voor werken. De streber in mij wil wat hij ook kan. Maar dat is onzin, ik begin pas, heb er nog de kracht niet voor ook. Na een paar weken tobben merk ik nu verandering. Zoveel km lopen is planning maar ook verdiepen in de soort training, kracht en loontechniek. Ook ik kijk nu filmpjes over uphill en downhill Running, doe weer Lunges en andere krachtoefeningen. Ik vind het inspirerend om als partners samen deze passie te delen.
De afgelopen weken stonden in het teken van omvormen. Dat realiseerde ik me afgelopen week. Tijdens een training van deze week riep ik tegen Mike dat het wel wat rustiger mocht want ik liep niet comfortabel. En dat is nu juist de kern. Hoezo niet comfortabel, Mike had weer voer voor weken plaagstootjes uit te delen, ik had denkvoer..
Het is ook niet comfortabel je week km met een km of 30 te upgraden. Dat kost tijd om aan te passen. Niet elke training is comfortabel, je grenzen verleggen is waar het om gaat. Fysiek maar juist mentaal. En dat gebeurde deze week. Ik heb de grens verlegd. 70-80 k, per week is nu comfortabel.
Ik merkte dat op de skiberg, waar we na 20 km en 250 HM een pittige maar zeer waardevolle training hadden. Ik heb nog steeds moeite met de wisselende ademhaling bij berg oplopen. Bij asfalt lopen is dat een stuk minder. Daar hijg je niet als een idioot. Ik niet iig. Maar al rennend, berg op en af, ging ook dit comfortabel. De eerste 10 in 6.11, tweede in 6.17. Het mooie was er vanaf na 17 k, maar het bleef comfortabel. Ik genoot en was tevreden.
Zaterdag liep ik de zegerplasloop. 20 km paste mooi in het schema en mijn ouders paste op Yannick. Ik wilde onder de 1.50 lopen. Wel comfortabel natuurlijk. En met negatieve split, ben een rustige starter mijn kracht ligt op het eind. Daar ging ik, gem op 5.15 de km. Dit ging heerlijk, haalde hoop lopers in. Het tweede stuk mocht ik versnellen, tegen de 5″ de km stampte ik door. Je bent eerste vrouw, riep iemand. Ik riep haha ja zeker de enige ook. Ik eerste? In heel mijn judo tijd heb ik veel prijzen gewonnen maar 1e. Dat was bijzonder. Ik liep comfortabel door en wist dat het venijn in het laatste stukje lag, wind tegen rond de plas. Doorstappen, buik in, armen mee, tempo houden. De finish in 1.43.50. En 1e. Met een PR en een pak gevulde speculaas onder de arm terug naar huis. Waar Mike een mega prestatie had geleverd door bijna 13,5 km per uur te lopen in de Appelloop van Axel. Fantastisch samen sporten, ieder zijn eigen doel en valkuilen. Zolang ik comfortabel loop, loopt het goed..
Rondje Luik…
Vier jaar geleden liep ik voor de eerste keer op een mooie herfstdag in oktober het rondje om Luik beter bekend als de Ultra Tour de Liège. Ongeveer 65 km en ongeveer 2100 hoogtemeters volgens de organisatie. Alles gaat er zo “ongeveer” aan toe daar in Luik. Verwacht hier geen strakke organisatie en strikte regels maar gewoon lekker met een flink groepje gelijkgestemden een rondje rennen en klimmen rondom Luik. De stad die nou niet bepaald bekend staat als parel van België maar zo stiekem best veel mooie plekjes in zich heeft als je af en toe van de gewone weg afdwaalt en de stukjes door de stad voor lief kan nemen.
Even terug naar 4 jaar geleden… Ik liep in dat jaar dus voor het eerst mee in Luik en toevallig net als dit jaar ook 2 weken daarvoor de kustmarathon. Maar wat een verschil kan er zitten in 4 jaar… De kustmarathon ging 4 jaar geleden nog in 5 uur en 21 minuten terwijl ik deze dit jaar in 4 uur en 15 minuten liep. Vier jaar geleden kwam ik in Luik als laatste binnen en deed er bijna 12 uur over. En dit jaar? Ik ben ruim 20 kg lichter dan ik vier jaar geleden was en na mijn operatie van afgelopen februari eigenlijk sneller dan ik dacht weer volop in training. Mijn bedoeling voor deze editie was om een stuk sneller te zijn dan toen in elk geval. Met een tijd van rond of binnen de 9 uur zou ik meer dan tevreden zijn. Qua afstand is het te vergelijken met Olne-Spa-Olne en daar deed ik vorig jaar in de modder een kleine 9 uur over.
Samen met Karin en haar zoontje Yannick vertrok ik in alle vroegte naar Luik. Onderweg lekker kletsend over mogelijke wedstrijden en tijden (wat is het toch fijn als je met elkaar een passie kan delen) waren we vlotjes in Luik en had ik nog mooi even de tijd om mijn geweekte havermout ontbijt met fruit en whey poeder naar binnen te werken. Om “ongeveer” 8 uur mochten we op pad en vertrok ik mooi in het midden van de groep (zo’n 160 lopers) voor mijn 2e UTL. Onderweg zijn er 3 verzorgingsposten en bij de start heb ik voor iedere post een flesje water met High5 zero electrolyten meegegeven. Verder heb ik wat gels bij me en 2 soft flasks van 0,5 liter elk. De rest pak ik wel bij de posten en kijk ik wel waar ik dan zin in heb. Ik zou Karin en Yannick onderweg ook nog wel een paar keer zien is de bedoeling dus in geval van nood kan ik bij haar ook nog wel een broodje eten.
Het gaat voorspoedig en de kilometers vliegen voorbij. Ik kan bijna alles bergop blijven doorlopen en kan het wandelen tot een minimum beperken. Voor ik het weet ben ik bij de eerste post op 21 km aanbeland. Helaas geen Karin en Yannick daar te bekennen. Later blijkt dat ze het opgegeven adres niet konden vinden. Gelukkig had ik dus mijn flesjes meegegeven en ik neem rustig de tijd om de soft flasks bij te vullen met water en de electrolyten. Pak wat lekkers van de tafel, stuur Karin nog een berichtje dat ik weer op pad ga en vertrek voor de resterende 44 km. Ik stroop de mouwen van mijn ondershirt op want de temperatuur is best lekker geworden met het zonnetje erbij. Het blijft erg lekker lopen en ik reken mijn tussentijd eens door naar een mogelijke eindtijd. Dat is even schrikken geblazen want ik loop ver voor op wat ik van te voren had gedacht te kunnen lopen. Ik besef me wel dat er nog genoeg plekken komen waar ik wat tempo zal verliezen en blijf gewoon lekker doorgaan zoals het nu gaat. Met enige regelmaat haal ik nog lopers in en ondanks de duidelijke markeringen moet ik wel bij de les blijven omdat ik toch nog 3 keer bijna verkeerd loop. Gelukkig geeft de oude vertrouwde Garmin op tijd zijn signaal af als ik te ver van de route afwijk.
De tweede post komt in zicht en ik zie mijn supporters weer gelukkig. Ook bij deze post neem ik ruim de tijd om even alles bij te vullen. De marathon afstand zit er nu bijna op en ik ben hier iets meer dan vier en een half uur onderweg. Nog maar 24 km te gaan vanaf hier en ik weet van de vorige keer dat er nu een paar trappen aankomen waar behoorlijk geklommen moet worden. 
Ik reken op de volgende post rond de 53 km maar ik had me vergist. Onderweg vraag ik me af hoe ik die post toch gemist kon hebben. Ik snap er op dat moment even helemaal niks van maar besluit om even heel rustig aan te doen met het resterende drinken dat ik nog bij me heb. Wie weet moet ik het er nog zo’n 10 km mee uitzingen. Dan opeens zie ik Karin en Yannick en denk in eerste instantie dat ze gewoon nog een plekje langs het parcours gevonden hebben. Maar het blijkt dus dat de laatste post daar ligt en dus kan ik op 58 km nog eens alles bijvullen en bestel bij deze post ook maar een broodje worst met zuurkool. 🙂 Dat rook zo lekker toen ik daar aankwam en ik lag nog steeds mooi voor op mijn beoogde schema dus alle tijd voor een kleine “uitspatting”.
Het laatste stuk is wat makkelijker te lopen nu en deze keer loop ik gewoon nog bij daglicht en niet zoals vier jaar geleden in het donker met mijn headlight op. Ik haal nog wat lopers in en binnen 8 uur ben ik weer terug bij het oude atletiekbaantje waar we vanmorgen gestart waren. Officiële eindtijd was 7.56.47 en dus een verbetering van 4 uur ten opzichte van de vorige keer. Ik ben nog behoorlijk fit en na de broodjes die je door de organisatie worden aangeboden rijden we terug naar huis. Wederom een zeer geslaagde sportdag en steeds de bevestiging dat het allemaal de goede kant op gaat. Over een maand staat de Uewersauer Trail op het programma en die gaan Karin en ik weer samen lopen. Vooral voor haar een spannende dag omdat ze haar eerste officiële ultra daar kan gaan volbrengen.
Kustmarathon 2015 en vooruitkijken
De zomer zit er inmiddels wel op en Karin en ik hebben daarin allerlei plannen gesmeed voor de komende tijd. Niet alleen op sportief gebied maar ook in ons privé leven. Qua hardlopen hebben we een mooi loopdoel voor het voorjaar van 2016 gevonden in de vorm van de Hardmoors 55 in Engeland op 19 maart 2016. Een trail van 55 mijl oftewel 88 km ten zuiden van Middlesborough en met ongeveer 2700 hoogtemeters. Op weg daar naar toe hebben we diverse piketpaaltjes geslagen en de eerste daarvan was afgelopen weekend hier in ons mooie Zeeland zelf; de Kustmarathon. Voor Karin de eerste deelname en voor mij inmiddels de 5e keer dat ik aan de start stond.
De trainingen van de laatste tijd gingen bij ons allebei erg lekker en daarbij hebben we onder andere een keer samen 40 km gelopen. De kortere trainingen gaan steeds sneller en makkelijker en Karin is al volop bezig met haar heuveltrainingen. In de zomervakantie liepen we al behoorlijk wat hoogtemeters tijdens ons verblijf in Chateauneuf de Galaure en die ervaring willen we graag gebruiken voor de toekomst. Op voorhand hadden we dan ook besloten om weg te gaan op een gemiddelde van 10 km/u en daarmee een tijd van 4.15 te lopen. Het is altijd even afwachten hoe een en ander in de praktijk uitpakt. Na het gezellig bijkletsen met diverse bekenden in en rond de sporthal van Burgh-Haamstede vonden we een mooi plekje in het startvak en werden we om 12 uur exact weggeschoten voor onze eerste gezamenlijke Kustmarathon.
Vrijwel direct zaten we in het goede tempo en al kletsend gingen we op pad. Al snel na het verlaten van de gewone weg en het duingebied in moest ik aan de kant voor de eerste sanitaire stop. Er zouden er nog twee volgen gedurende deze marathon. Even op elkaar wachten en hup daar gingen we weer. Ik kon Karin op voorhand hier en daar vertellen wat haar te wachten stond en zo vlogen de kilometers voorbij. Op de kering zaten we in een mooi groepje achter een clubje zeer aanwezig Brabantse lopers maar dat mocht onze pret niet drukken. Na 10 km een eerste gel erin wat drinken bij de post en hup weer op pad. We hadden al besloten om bij elke post ons drinken te pakken en even de tijd te nemen. Het was op sommige plekken toch best stiekem een beetje warm en dan is drinken gewoon belangrijk. Zo kachelden we door tot aan de strandopgang bij Vrouwenpolder. Hier had Karin even moeite met het eerste stuk mulle zand maar eenmaal op het hardere deel kon ze snel haar ritme weer vinden. Bij de halve marathon doorkomst op het strand klokten we 2.07 en daarmee zaten we precies op ons beoogde tempo van 10 km/u. Het ging nog steeds heel soepel en inmiddels haalden we de ene na de andere loper in.
Na het strand komt een stuk waar ik in het verleden veel lopers (inclusief mezelf) zich stuk heb zien lopen door de mantelinge bij Oostkapelle. Ook hier konden we ons tempo doortrekken en ik had de grootste lol bij de vele korte klimmetjes omdat ik heel makkelijk naar boven ging. Vanaf Domburg stonden er weer veel mensen langs de kant en dat gaf ook weer een hele mooie sfeer. Zeker als je al voor je gevoel lekker loopt dan is het dubbel genieten van al die aanmoedigingen. Grappig dat vooral Karin werd aangemoedigd onderweg… “ziet er goed uit Karin”, “zet hem op Karin”, “gaat lekker Karin”… We hebben er veel lol omgehad. Dan opeens is het minder dan 10 km en een blik op het horloge geeft aan dat we nog steeds met de precisie van een Zwitsers uurwerk ons tempo op peil kunnen houden. Tjonge wat is dat genieten als die trainingen op deze manier zich uitbetalen. In het laatste deel zitten nog wat flinke trappen en die vloog ik met twee treden tegelijk naar boven, slalommend tussen de zich aan de leuning naar boven trekkende lopers. Die zullen wel gedacht hebben, wat is dat nou weer…
Nog een laatste stukje strand lag op ons te wachten en zelfs daar met het tussen de palenrijen doorwurmen hielden we het tempo vast en konden ons opmaken voor een gezamenlijke finish in Zoutelande. Op weg naar de finishstraat staken we nog snel een man of 10 voorbij die bij het naar beneden lopen niet meer zo hard durfden te gaan, wij wel… Vlaggetje aanpakken en daar gingen we hand in hand op de finish af. Onze tijd was precies 4.14.59 en daar waren we voor vandaag op dit parcours en deze omstandigheden gewoon dik tevreden mee. We weten allebei dat er op een vlak asfaltparcours nog wel een leuk stukje van onze PR tijd op de marathon af te halen valt. Dat is ook nog 1 van onze plannen deze
winter op weg naar de Hardmoors 55 volgend voorjaar. Op 6 december willen we in Spijkenisse tijdens de Spark Marathon dan ook weggaan op een mooie scherpe tijd. Hopelijk zijn de weergoden ons dan weer net zo goed gezind als op deze prachtige dag.
van asfalttijger naar trailhinde???
Trailen tot een jaar geleden was dat voor mij een no go. Immers als asfalttijger geniet ik van zoeven over mooie strakke fietspaden en wegen. Geen gehannes over kronkelige bospaden, zandhappen, klimmen en klauteren of hard schuiven over grindpaden. Dat is zo blessure gevoelig. Geef mij maar marathons.
Zoals met veel dingen maakt het onbekende ook onbemind. Langzaam maar zeker kwam ik meer in aanraking met het fenomeen trail. Eerst heel voorzichtig met Martine en Wilma tijdens run to trail. Best grappig eigenlijk en dat dalen was best leuk.
Ik moet zeggen dat het hebben van een relatie met iemand die graag trailt ook wel bijdraagt aan een verhoogde interesse in trailen. Zo begon ik dus heel naïef aan de Vuurtorentrail 35 km op Ameland. Leuke voorbereiding op de Rotterdam Marathon. Mike zou de lange afstand doen en we maakte er een leuk weekend van. Ik wist toen nog niet wat ik nu weet. Ik had het op momenten zwaar. Trailen is zo anders. Ik ben gewend om in een flow rustig mijn kilometers te maken, de ene keer langzaam, de andere keer snel. Maar nu moest ik aan de bak. Na een km heuvel op, af en keren en draaien was ik al buiten adem. En ik mocht nog 34 km. Gaandeweg raakte ik er aan gewend. Mike was herstellende van een operatie en mocht helaas niet de 60 km doen. Hij kwam daarom maar op zijn fiets de duinen in gesprint. Hij volgde mij en gaf support. Dat hielp wel. En daar was de finish. Mike was zo blij met zijn fiets dat hij die gemist heeft, mijn finish. Maar lol hadden we en het was een top weekend.
De Koning van Spanje volgde, 19 km in Gulpen. Spontaan eigenlijk want ik kon een startnummer overnemen van iemand. Last minute dus geen tijd om er over na te denken. Ik vond het erg leuk om te doen, nog steeds wel moeite met het klimmen en ik liep door de beek alsof ik over een berg hete kolen liep met blote voeten. Mike en Yannick als supporter op de route was ook weer een top moment.
De laatste trail die ik liep was de Corio Trail in Heerlen. Ook weer heel spontaan ontstaan. Ik zag een bericht op facebook de dag na Aalter en twee uur later waren we ingeschreven. Ik begreep van Mike dat de start dezelfde is als die van Limburg Zwaarste. Okeeee… Leuk was dat Mike ook mee kon lopen. Hij is gelukkig helemaal hersteld van de knie operatie en bezig met opbouwen. Voor hem ook een grote test, hoe ver is de conditie en hoe gaat hem met de knie. Mijn vriendin Tanya ging ook mee en samen met mijn zoon Yannick vormde ze het support team.
De trail begon in het bos, op en af over bospaden. Natuurlijk zag ik na een paar kilometer een boomwortel over het hoofd maar hield het nog net recht. Samen maakte we de kilometers, soms pratend, soms genieten van de omgeving en de mooie dorpjes, en genietend van het eten en drinken bij de post. Bij elke heuvel ging ieder in zijn eigen tempo, ik liep vaak wat rustiger naar boven en trok dan in de afdaling of op het rechte stuk wel weer bij met Mike. Het blijft toch een dingetje, die heuvel op. Het parcours was goed aangegeven en we hebben maar een bordje over het hoofd gezien, verder is alles prima gegaan. Het is voor wat betreft trail voor mijn gevoel wat zwaarder dan de anderen. Kan ook door de lengte komen. Voor mijn gevoel was het veel stijgen maar dat bleek eigenlijk wel mee te vallen. Het laatste stuk door het bos vond ik het mooiste. En dan de wall op 35 km waarbij je met een touw omhoog klimt langs een (modderige wand). Dat was wel een leuk toetje. We hebben de dag afgesloten met een heerlijk etentje bij de Beren.
Asfalt of trail, gelukkig hoef ik niet te kiezen, het een staat het ander niet in de weg. Van trails word je groot en sterk, zie het als krachttraining. En ik merk dat ik graag beter wil worden in het lopen bergop. Daar kan ik nog veel verbetering in maken. Genoeg uitdaging dus. Er gaan meer trails volgen en ik merk dat ik met trails sneller geneigd ben om aan langere afstanden te gaan denken dan op asfalt. Ik weet niet of het dit jaar nog gebeurd, maar volgend jaar loop ik mijn eerste ultra trail.
Dubbel weekend (deel 1)…
Twee heerlijke weekenden hebben we achter de rug en dan is het tijd om even achterom te kijken en te evalueren.
Vorige week liepen Karin en ik samen de 6 uur van Aalter als estafette team. Voor mij een spannend moment want ik had tot aan dat moment niet meer dan 24 km op 1 dag gelopen sinds mijn knie operatie in februari. Aangezien ik in dat weekend ook mijn dochters had werd het een hele onderneming om te lopen en onze in totaal 3 kinderen mee te nemen en bezig te houden tijdens deze 6 uur. Gelukkig was het prachtig weer en hielden de kinderen elkaar lekker bezig. Wij konden ons volledig richten op het lopen. Voor Karin zou het vooral een manier zijn om weer wat duurloop kilometers te maken en tegelijk eens kennis te maken met het fenomeen 6 uur en het ultra lopen in het algemeen. Voor mij vooral weer de volgende stap naar wat ik graag doe, lang lopen en uitdagingen aangaan.
Een heel concreet doel hadden we niet op voorhand maar de 60 km halen zou toch wel leuk zijn… Het was warm deze dag en dat merkte je goed gedurende de wedstrijd. Veel blijven drinken, koelen met sponzen en om je heen diverse lopers zien stoppen. Vooraf hadden we bedacht om ongeveer om de 4 à 5 ronden (8 à 10 km) te wisselen. Eventueel zou Karin wat meer voor haar rekening nemen omdat zij nu eenmaal verder in conditie is op dit moment. Mijn eerste run ging voorspoedig, iets te hard weliswaar maar dat was niet zo erg. Daarna was Karin aan de beurt en die hield netjes haar eigen tempo vast. Zo gingen we om en om aan de bak. Tijdens mijn 2e run kreeg ik wat last van mijn maag en dus vroeg ik Karin om iets eerder over te nemen. Een beetje extra rust, een bezoekje aan het toilet en verkoeling in de schaduw deed wonderen. Mijn volgende run ging weer een stuk beter. Zo kwam het eindsignaal voor ons steeds dichterbij en op een afstand van 61,259 km was het gedaan. We waren allebei tevreden met het resultaat vandaag. Karin kwam tot 32 km en ik tot 29,259 km.
De goede kant op…
Na twee weken personal body plan kan ik zeggen dat het de goede kant op gaat. Niet alleen qua krachttraining maar ook het bijbehorende andere eetpatroon. Ik vul trouw iedere dag mijn resultaten in en zie als ik op de weegschaal sta of met het meetlint aan de slag ga dat ik flinke stappen maak. Over 2 weken is het eerste officiële weeg en meet moment en mag ik weer nieuwe progressiefoto’s maken en uploaden naar mijn on-line coach bij PBP.
Deze week kwam ik alles bij elkaar weer bijna op 10 uur sporten. Dat is naast de nodige uren werken natuurlijk al weer een mooi aantal. Het gaat ook daarbij de goede kant op. Ik raak steeds meer gewend aan het doen van de krachtoefeningen op de sportschool. De eerste week had ik nog wat last van stijve spieren maar dat valt nu reuze mee. Daar waar mogelijk probeer ik al iedere keer wat meer gewicht of weerstand te pakken. Komende week staan er weer gewoon 3 krachttrainingen op het programma en probeer ik in de overige tijd nog wat te lopen en/of te fietsen. Donderdag pakken Karin en ik een middagje vrij om naar de sauna te gaan. Altijd lekker voor de spieren en heerlijk om even samen te ontspannen.
My killer body motivation
Ik heb de aanleg om breed te worden. In zowel de gespierde als vetverzamelings variant. Dat eerste is niet erg, dat tweede wel. Elk jaar is er weer een moment dat de weegschaal doorslaat. Dan kijk ik in de spiegel en zie ik mijn kaaklijn overgaan in mijn hals. Over de broek bungelt een randje wat er eerder echt niet zat. Dan begin ik mijn omgeving te vragen hoe ik eruit zie. Goed zeggen ze dan..Niemand die het ziet dus. Vervolgens ga ik mijn gewicht bijhouden. Blijkbaar denk ik dat ik van elke dag wegen en opschrijven afval.
Tot dat moment dat ik denk, er moet echt iets gebeuren want ik vind het niet fijn meer zo. Dat was op 1 mei, de dag na de verjaardag van Yannick. Op aanraden van Mike ben ik begonnen met my fitness pal. Een app waarin je doelen kunt stellen voor wat betreft gewicht en hoe snel. En dan is het calorieën tellen. En dan valt het kwartje.. Nou ja ik wist het wel maar dit was een bevestiging. Ik at teveel. Ja hardlopen is best een verbrander maar als je meer in je mond stopt dan nodig is, kom je dus aan.
Dus begon ik met keuzes maken, geen alcohol meer, in ieder geval niet meer het dagelijkse glas om de avond in te luiden. Geen chips meer. Dat was geen probleem want zonder wijn had ik ook geen trek in chips. En nog mijn training aanpassen, niet de nadruk op lange duur, maar korte stukjes, maximaal 15km en wat interval. In een maand was ik 2,5 kg kwijt…
Inmiddels geïnspireerd door Mike, die PBP volgt, begon ik ook met krachtraining. Ik kocht een barbel en gewichten. Altijd al willen hebben 😃. Nu nog de juiste training. Dat was een lastige. Ik kan aardig wat aanprutsen met de barbel, ken oefeningen zat maar wat is nu een juist schema. Mijn oog viel op my killerbody motivation, een initiatief van Fajah. Zij geeft 3 schema’ s per week. Een voor armen/borst, rug/schouder en benen. Gedurende een maand volg je dat en dan komen er weer nieuwe. Zo heb ik de oefeningen gevonden die goed bij mij passen en ik thuis kan doen. Naast het lopen natuurlijk want dat gaat gewoon door. Nu nog de overgang naar meer eiwitten en vriendjes worden met de foamroller..
Zondagochtendloopje…
Vanmorgen gingen we voor het ontbijt de deur uit voor een korte en rustige “nuchteremaagrun”.