Trailen tot een jaar geleden was dat voor mij een no go. Immers als asfalttijger geniet ik van zoeven over mooie strakke fietspaden en wegen. Geen gehannes over kronkelige bospaden, zandhappen, klimmen en klauteren of hard schuiven over grindpaden. Dat is zo blessure gevoelig. Geef mij maar marathons.
Zoals met veel dingen maakt het onbekende ook onbemind. Langzaam maar zeker kwam ik meer in aanraking met het fenomeen trail. Eerst heel voorzichtig met Martine en Wilma tijdens run to trail. Best grappig eigenlijk en dat dalen was best leuk.
Ik moet zeggen dat het hebben van een relatie met iemand die graag trailt ook wel bijdraagt aan een verhoogde interesse in trailen. Zo begon ik dus heel naïef aan de Vuurtorentrail 35 km op Ameland. Leuke voorbereiding op de Rotterdam Marathon. Mike zou de lange afstand doen en we maakte er een leuk weekend van. Ik wist toen nog niet wat ik nu weet. Ik had het op momenten zwaar. Trailen is zo anders. Ik ben gewend om in een flow rustig mijn kilometers te maken, de ene keer langzaam, de andere keer snel. Maar nu moest ik aan de bak. Na een km heuvel op, af en keren en draaien was ik al buiten adem. En ik mocht nog 34 km. Gaandeweg raakte ik er aan gewend. Mike was herstellende van een operatie en mocht helaas niet de 60 km doen. Hij kwam daarom maar op zijn fiets de duinen in gesprint. Hij volgde mij en gaf support. Dat hielp wel. En daar was de finish. Mike was zo blij met zijn fiets dat hij die gemist heeft, mijn finish. Maar lol hadden we en het was een top weekend.
De Koning van Spanje volgde, 19 km in Gulpen. Spontaan eigenlijk want ik kon een startnummer overnemen van iemand. Last minute dus geen tijd om er over na te denken. Ik vond het erg leuk om te doen, nog steeds wel moeite met het klimmen en ik liep door de beek alsof ik over een berg hete kolen liep met blote voeten. Mike en Yannick als supporter op de route was ook weer een top moment.
De laatste trail die ik liep was de Corio Trail in Heerlen. Ook weer heel spontaan ontstaan. Ik zag een bericht op facebook de dag na Aalter en twee uur later waren we ingeschreven. Ik begreep van Mike dat de start dezelfde is als die van Limburg Zwaarste. Okeeee… Leuk was dat Mike ook mee kon lopen. Hij is gelukkig helemaal hersteld van de knie operatie en bezig met opbouwen. Voor hem ook een grote test, hoe ver is de conditie en hoe gaat hem met de knie. Mijn vriendin Tanya ging ook mee en samen met mijn zoon Yannick vormde ze het support team.
De trail begon in het bos, op en af over bospaden. Natuurlijk zag ik na een paar kilometer een boomwortel over het hoofd maar hield het nog net recht. Samen maakte we de kilometers, soms pratend, soms genieten van de omgeving en de mooie dorpjes, en genietend van het eten en drinken bij de post. Bij elke heuvel ging ieder in zijn eigen tempo, ik liep vaak wat rustiger naar boven en trok dan in de afdaling of op het rechte stuk wel weer bij met Mike. Het blijft toch een dingetje, die heuvel op. Het parcours was goed aangegeven en we hebben maar een bordje over het hoofd gezien, verder is alles prima gegaan. Het is voor wat betreft trail voor mijn gevoel wat zwaarder dan de anderen. Kan ook door de lengte komen. Voor mijn gevoel was het veel stijgen maar dat bleek eigenlijk wel mee te vallen. Het laatste stuk door het bos vond ik het mooiste. En dan de wall op 35 km waarbij je met een touw omhoog klimt langs een (modderige wand). Dat was wel een leuk toetje. We hebben de dag afgesloten met een heerlijk etentje bij de Beren.
Asfalt of trail, gelukkig hoef ik niet te kiezen, het een staat het ander niet in de weg. Van trails word je groot en sterk, zie het als krachttraining. En ik merk dat ik graag beter wil worden in het lopen bergop. Daar kan ik nog veel verbetering in maken. Genoeg uitdaging dus. Er gaan meer trails volgen en ik merk dat ik met trails sneller geneigd ben om aan langere afstanden te gaan denken dan op asfalt. Ik weet niet of het dit jaar nog gebeurd, maar volgend jaar loop ik mijn eerste ultra trail.
