Gisteren de 80 loopkilometers per week volgelopen. Sinds deze maand loop ik elke week tussen de 70-80 km per week. Hiervoor liep ik rond de 40-50 km per week. Een behoorlijke upgrade dus. Ultra lopen is toch hele andere koek dan een marathon.
Natuurlijk heb ik reuze hulp van Mike. Als er iemand van de voorbereidingen en uitvogelen is, is hij het wel. En hij heeft kracht en duurvermogen. Nu hij lichter is en krachtoefeningen doet is hij ook sneller, veel sneller. Hij stampt rustig op 4.30 door.. Ik moet daar voor werken. De streber in mij wil wat hij ook kan. Maar dat is onzin, ik begin pas, heb er nog de kracht niet voor ook. Na een paar weken tobben merk ik nu verandering. Zoveel km lopen is planning maar ook verdiepen in de soort training, kracht en loontechniek. Ook ik kijk nu filmpjes over uphill en downhill Running, doe weer Lunges en andere krachtoefeningen. Ik vind het inspirerend om als partners samen deze passie te delen.
De afgelopen weken stonden in het teken van omvormen. Dat realiseerde ik me afgelopen week. Tijdens een training van deze week riep ik tegen Mike dat het wel wat rustiger mocht want ik liep niet comfortabel. En dat is nu juist de kern. Hoezo niet comfortabel, Mike had weer voer voor weken plaagstootjes uit te delen, ik had denkvoer..
Het is ook niet comfortabel je week km met een km of 30 te upgraden. Dat kost tijd om aan te passen. Niet elke training is comfortabel, je grenzen verleggen is waar het om gaat. Fysiek maar juist mentaal. En dat gebeurde deze week. Ik heb de grens verlegd. 70-80 k, per week is nu comfortabel.
Ik merkte dat op de skiberg, waar we na 20 km en 250 HM een pittige maar zeer waardevolle training hadden. Ik heb nog steeds moeite met de wisselende ademhaling bij berg oplopen. Bij asfalt lopen is dat een stuk minder. Daar hijg je niet als een idioot. Ik niet iig. Maar al rennend, berg op en af, ging ook dit comfortabel. De eerste 10 in 6.11, tweede in 6.17. Het mooie was er vanaf na 17 k, maar het bleef comfortabel. Ik genoot en was tevreden.
Zaterdag liep ik de zegerplasloop. 20 km paste mooi in het schema en mijn ouders paste op Yannick. Ik wilde onder de 1.50 lopen. Wel comfortabel natuurlijk. En met negatieve split, ben een rustige starter mijn kracht ligt op het eind. Daar ging ik, gem op 5.15 de km. Dit ging heerlijk, haalde hoop lopers in. Het tweede stuk mocht ik versnellen, tegen de 5″ de km stampte ik door. Je bent eerste vrouw, riep iemand. Ik riep haha ja zeker de enige ook. Ik eerste? In heel mijn judo tijd heb ik veel prijzen gewonnen maar 1e. Dat was bijzonder. Ik liep comfortabel door en wist dat het venijn in het laatste stukje lag, wind tegen rond de plas. Doorstappen, buik in, armen mee, tempo houden. De finish in 1.43.50. En 1e. Met een PR en een pak gevulde speculaas onder de arm terug naar huis. Waar Mike een mega prestatie had geleverd door bijna 13,5 km per uur te lopen in de Appelloop van Axel. Fantastisch samen sporten, ieder zijn eigen doel en valkuilen. Zolang ik comfortabel loop, loopt het goed..