van asfalttijger naar trailhinde???

Trailen tot een jaar geleden was dat voor mij een no go. Immers als asfalttijger geniet ik van zoeven over mooie strakke fietspaden en wegen. Geen gehannes over kronkelige bospaden, zandhappen, klimmen en klauteren of hard schuiven over grindpaden. Dat is zo blessure gevoelig. Geef mij maar marathons.

Zoals met veel dingen maakt het onbekende ook onbemind. Langzaam maar zeker kwam ik meer in aanraking met het fenomeen trail. Eerst heel voorzichtig met Martine en Wilma tijdens run to trail. Best grappig eigenlijk en dat dalen was best leuk.

Ik moet zeggen dat het hebben van een relatie met iemand die graag trailt ook wel bijdraagt aan een verhoogde interesse in trailen. Zo begon ik dus heel naïef aan de Vuurtorentrail 35 km op Ameland.  Leuke voorbereiding op de Rotterdam Marathon. Mike zou de lange afstand doen en we maakte er een leuk weekend van. Ik wist toen nog niet wat ik nu weet. Ik had het op momenten zwaar. Trailen is zo anders. Ik ben gewend om in een flow rustig mijn kilometers te maken, de ene keer langzaam, de andere keer snel. Maar nu moest ik aan de bak. Na een km heuvel op, af en keren en draaien was ik al buiten adem. En ik mocht nog 34 km. Gaandeweg raakte ik er aan gewend. Mike was herstellende van een operatie en mocht helaas niet de 60 km doen. Hij  kwam daarom maar op zijn fiets de duinen in gesprint. Hij volgde mij en gaf support. Dat hielp wel.  En daar was de finish. Mike was zo blij met zijn fiets dat hij die gemist heeft, mijn finish. Maar lol hadden we en het was een top weekend.

De Koning van Spanje volgde, 19 km in Gulpen. Spontaan eigenlijk want ik kon een startnummer overnemen van iemand. Last minute dus geen tijd om er over na te denken. Ik vond het erg leuk om te doen, nog steeds wel moeite met het klimmen en ik liep door de beek alsof ik over een berg hete kolen liep met blote voeten. Mike en Yannick als supporter op de route was ook weer een top moment.

image
Happy faces voor de start

De laatste trail die ik liep was de Corio Trail in Heerlen. Ook weer heel spontaan ontstaan. Ik zag een bericht op facebook de dag na Aalter en twee uur later waren we ingeschreven. Ik begreep van Mike dat de start dezelfde is als die van Limburg Zwaarste. Okeeee… Leuk was dat Mike ook mee kon lopen. Hij is gelukkig helemaal hersteld van de knie operatie en bezig met opbouwen. Voor hem ook een grote test, hoe ver is de conditie en hoe gaat hem met de knie. Mijn vriendin Tanya ging ook mee en samen met mijn zoon Yannick vormde ze het support team.

De trail begon in het bos, op en af over bospaden. Natuurlijk zag ik na een paar kilometer een boomwortel over het hoofd maar hield het nog net recht. Samen maakte we de kilometers, soms pratend, soms genieten van de omgeving en de mooie dorpjes, en genietend van het eten en drinken bij de post. Bij elke heuvel ging ieder in zijn eigen tempo, ik liep vaak wat rustiger naar boven en trok dan in de afdaling of op het rechte stuk wel weer bij met Mike. Het blijft toch een dingetje, die heuvel op. Het parcours was goed aangegeven en we hebben maar een bordje over het hoofd gezien, verder is alles prima gegaan. Het is voor wat betreft trail voor mijn gevoel wat zwaarder dan de anderen. Kan ook door de lengte komen. Voor mijn gevoel was het veel stijgen maar dat bleek eigenlijk wel mee te vallen. Het laatste stuk door het bos vond ik het mooiste. En dan de wall op 35 km waarbij je met een touw omhoog klimt langs een (modderige wand). Dat was wel een leuk toetje. We hebben de dag afgesloten met een heerlijk etentje bij de Beren.

Asfalt of trail, gelukkig hoef ik niet te kiezen, het een staat het ander niet in de weg. Van trails word je groot en sterk, zie het als krachttraining. En ik merk dat ik graag beter wil worden in het lopen bergop. Daar kan ik nog veel verbetering in maken. Genoeg uitdaging dus. Er gaan meer trails volgen en ik merk dat ik met trails sneller geneigd ben om aan langere afstanden te gaan denken dan op asfalt. Ik weet niet of het dit jaar nog gebeurd, maar volgend jaar loop ik mijn eerste ultra trail.

image
Happy faces bij de finish…

 

Havermout (door Karin)

Havermout, ieuw!!!

…dat dacht ik altijd als ik mensen om me heen een bord havermout zag eten. Dat kan toch onmogelijk lekker zijn… Inmiddels weet ik beter. Doordat ik nog steeds bezig ben met het veranderen van lifestyle en beter op het eten let (lees: ik heb een licht calorietekort gecreëerd omdat ik wat vet wil verbranden en wat strakker in mijn vel wil zitten) ga je dingen uitproberen. Zo eet ik nu grote borden bloemkool met heel veel smaak weg. Maar goed, ik  had het over havermout.

Ik las (en Mike bevestigde dat nog even) dat havermout langzame koolhydraten bevat  waarop je lang kan “teren”. En zo zat ik op een ochtend achter een bordje overnight havermout (in sojamelk geweekte havermout) met fruit. Er ging een nieuwe wereld voor me open, ik vond het heerlijk! Direct op zoek naar andere recepten met havermout. Ik vond een recept voor havermoutmuffins, eenvoudig te maken en heerlijk van smaak. Sinds mei maakt havermout een wezenlijk deel uit van mijn voeding. Elke ochtend eet ik geweekte havermout met fruit (liefst blauwe en rode bessen en aardbeien), vaak nog met een schep proteïne eiwit poeder (chocola kokos smaak). De muffins gaan vaak mee voor onderweg, tijdens wedstrijden of gewoon in de auto als ik niet op tijd thuis ben voor de lunch.

De ingrediënten die ik gebruik voor geweekte havermout:

image

30 gram havermout, 150 ml magere melk (of sojamelk), chia zaad, schep protein eiwit poeder. Mengen en roeren, een nachtje in de koelkast zetten. In de ochtend fruit naar smaak toevoegen. Eventueel nog afmaken met kokosrasp of gepofte quinoa.

Havermout Muffins:

.image1

40 gram havermout, 1 ei, 2 eetlepels kwark mengen. Dit is het hoofdbeslag. Een half uur in een voorverwarmde oven (175 graden) en klaar is het.  Eventueel eiwit poeder en/of kaneel doorroeren. Wil je een “zoetje” erin; wij gebruiken vaak rozijnen, dadels of gedroogde abrikozen. Speculaas kruiden zijn ook lekker erdoor. Of wat pijnboompitten en pompoenpitten. Kortom, alles kan en wees creatief.

Dubbel weekend (deel 1)…

Twee heerlijke weekenden hebben we achter de rug en dan is het tijd om even achterom te kijken en te evalueren.

Vorige week liepen Karin en ik samen de 6 uur van Aalter als estafette team. Voor mij een spannend moment want ik had tot aan dat moment niet meer dan 24 km op 1 dag gelopen sinds mijn knie operatie in februari. Aangezien ik in dat weekend ook mijn dochters had werd het een hele onderneming om te lopen en onze in totaal 3 kinderen mee te nemen en bezig te houden tijdens deze 6 uur. Gelukkig was het prachtig weer en hielden de kinderen elkaar lekker bezig. Wij konden ons volledig richten op het lopen. Voor Karin zou het vooral een manier zijn om weer wat duurloop kilometers te maken en tegelijk eens kennis te maken met het fenomeen 6 uur en het ultra lopen in het algemeen. Voor mij vooral weer de volgende stap naar wat ik graag doe, lang lopen en uitdagingen aangaan.

imageEen heel concreet doel hadden we niet op voorhand maar de 60 km halen zou toch wel leuk zijn… Het was warm deze dag en dat merkte je goed gedurende de wedstrijd. Veel blijven drinken, koelen met sponzen en om je heen diverse lopers zien stoppen. Vooraf hadden we bedacht om ongeveer om de 4 à 5 ronden (8 à 10 km) te wisselen. Eventueel zou Karin wat meer voor haar rekening nemen omdat zij nu eenmaal verder in conditie is op dit moment. Mijn eerste run ging voorspoedig, iets te hard weliswaar maar dat was niet zo erg. Daarna was Karin aan de beurt en die hield netjes haar eigen tempo vast. Zo gingen we om en om aan de bak. Tijdens mijn 2e run kreeg ik wat last van mijn maag en dus vroeg ik Karin om iets eerder over te nemen. Een beetje extra rust, een bezoekje aan het toilet en verkoeling in de schaduw deed wonderen. Mijn volgende run ging weer een stuk beter. Zo kwam het eindsignaal voor ons steeds dichterbij en op een afstand van 61,259 km was het gedaan. We waren allebei tevreden met het resultaat vandaag. Karin kwam tot 32 km en ik tot 29,259 km.

imageimage